Daar stond hij dan. Met beide benen. Weer op de grond. Teruggeworpen vanaf zijn roze wolk. Door bijna hetzelfde als wat hem daar gebracht had. Een blaadje. En een pen. En drie uur tijd. Meer was er blijkbaar niet voor nodig. Het bracht hem misschien wel sneller omlaag, dan dat het hem omhoog geholpen had.
Maar wat kon hij er nu nog aan doen? Weinig. Niets eigenlijk.
Hopen. Op een wonder, dat hem weer een stukje terug omhoog zou helpen.
Hoewel... Achteraf gezien was het niet verwonderlijk dat het hierop neer was gekomen. En kijkend naar de feiten... Helemaal onwaarschijnlijk was het nog niet. Dat hij het weer zou kunnen bereiken. Dat daarboven. Dat gevoel. Dat idee.
Er lagen nog kansen voor hem. Nog meer dan dat er achter hem lagen zelfs. Kansen, maar ook struikelblokken. Wellicht. Wie weet.
Morgen wist hij misschien meer. Hij hield het voor gezien vandaag. Morgen een nieuwe tree omhoog. Hopelijk. Vast wel.